Skleroterapia piankowa - powietrze czy dwutlenek węgla?
Zatorowość płucna to powikłanie mogące być następstwem skleroterapii piankowej. Używana do zabiegu mieszanina środka obliterującego i powietrza stwarza ryzyko niekorzystnego zjawiska, w którym pęcherzyki powietrza przedostają się drogą naczyń do płuc. Tam właśnie czopują małe naczynia krwionośne. Nosi to nazwę zatorowości płucnej i jej podtypu - zatoru powietrznego. Jednakże zastosowanie w skleroterapii piankowej dwutlenku węgla (zamiast powietrza) wyraźnie zmniejsza ryzyko powikłań, w tym zatorowości płucnej.
Fizyczne właściwości tego gazu umożliwiają łatwiejszą jego dyfuzję do pęcherzyków i usuwanie go z organizmu poprzez drogi oddechowe. Liczne badania kliniczne dotykające problemu powikłań zatorowości płucnej po skleroterapii jednoznacznie potwierdzają przewagę dwutlenku węgla nad zwykłym powietrzem jako gazu niezbędnego do wytworzenia piany obliterującej naczynia. Zastosowanie CO₂ podnosi zatem skuteczność zabiegu – zamknięcie głównego pnia - i jednocześnie redukuje ryzyko przebarwień w miejscu nastrzyknięcia (1), zaburzeń widzenia, ucisku w klatce piersiowej, zawrotów głowy i nudności. Publikacje naukowe donoszą, że odsetek pacjentów opisujących wystąpienie jakichkolwiek działań niepożądanych zmniejszył się aż o 28% dzięki zastosowaniu dwutlenku węgla zamiast powietrza (2,3).
Centrum Flebologii do likwidowania nieprawidłowych zmian naczyniowych za pomocą skleroterapii używa zatem wyłącznie dwutlenku węgla, który jest bardzo dobrze tolerowany przez pacjentów. Przekłada się to na zminimalizowanie ryzyka wystąpienia działań niepożądanych oraz zapewnia bardzo dobrą skuteczność zabiegu.
Bibliografia:
