Limfologia
Przewlekły obrzęk spowodowany niewydolnością układu limfatycznego jest błędnie uważany za rzadki stan. W rzeczywistości jest to powszechny problem medyczny, ale także bardzo trudny do leczenia.
Pacjenci z obrzękami do niedawna mogli liczyć na terapie wspomagające pracę układu limfatycznego tylko wtedy, gdy mieli tzw. obrzęk limfatyczny:
Obrzęki z innych powodów uznawano za sygnał do poszukiwania przyczyny ich powstania i oczekiwano na ich ustąpienie po skutecznej terapii choroby podstawowej. Nie zajmowano się obrzękiem.
Uznawano też taki stan za rzadki.
Obecnie bardzo zmieniono i zrewidowano pogląd na temat roli obrzęku w funkcjonowaniu współczesnego człowieka. Nadal pierwotne anomalie układu limfatycznego, czyli występujące już u dzieci występują rzadko. Ale obrzęki u osób dorosłych, a przede wszystkim w wieku podeszłym to ważny problem zdrowia publicznego, który może się tylko nasilać, z uwagi na starzenie się populacji i konieczność radzenia sobie z wieloma chorobami towarzyszącymi.
W 2019 roku wprowadzono pojęcie obrzęku przewlekłego, opisującego stan, który występuje od ponad trzech miesięcy i obejmuje: kończyny, dłonie, stopy, klatkę piersiową, pośladki, brzuch, narządy płciowe, głowę, szyję lub twarz.
Obrzęk przewlekły to ogólny termin obejmujący nie tylko obrzęk limfatyczny, ale także przewlekły obrzęk, który może mieć bardziej złożoną przyczynę.
Wiele czynników może przyczyniać się do etiologii przewlekłego obrzęku, na przykład bezruch, otyłość, niewydolność serca, przewlekła niewydolność żylna czy niektóre leki.
Obrzęk przewlekły staje się bardzo powszechnym problemem, dotyczy ogromnej liczby ludzi, oto statystyki:
Przewlekły obrzęk obejmuje zatem:
Każdy obrzęk ma komponentę limfatyczną, niezależnie od tego, czy jest on spowodowany przede wszystkim dysfunkcją układu limfatycznego, czy innymi czynnikami.
Każdy pacjent z obrzękiem powinien skonsultować jego leczenie, ponieważ obrzęk ma tendencję do progresji. Może wiązać się z dużymi ograniczeniami życia codziennego, niesamodzielnością, a nawet inwalidztwem. Pacjenci nierzadko odczuwają ból, pogarsza się wygląd skóry, pojawiają się zapalenia tkanki łącznej (róża). Mają objawy lękowe, czy stany depresyjne.
Jeśli po przebytej zakrzepicy zmagasz się z lękiem, depresją, złością, żalem i smutkiem to ten artykuł jest dla Ciebie. 20% pacjentów, którzy doświadczyli zakrzepicy w ciągu pięciu pierwszych lat od zachorowania będzie wymagać leczenia psychotropowego. Najczęściej sięgną po leki przeciwdepresyjne. To dwukrotnie więcej niż ich rówieśnicy bez incydentu zakrzepowego.
Co powinniśmy wiedzieć o profilaktyce przeciwzakrzepowej w pandemii COVID-19? Czy pacjenci stosujący stale leki przeciwzakrzepowe są w grupie ryzyka? Czy stałe zażywanie antykoagulantów jest przeciwwskazaniem do szczepienia? Omówimy główne zagadnienia związane z zakrzepicą w pandemii COVID-19 u pacjentów, którzy w przeszłości mieli zakrzepicę żylną lub zator tętnicy płucnej.
Dość szybko świat dowiedział się, że pacjenci chorzy na COVID-19 są w grupie ryzyka powstania zakrzepicy. Nierzadko zdarza się, że pacjent jest na dobrej drodze do wyzdrowienia, a nagle rozpoczyna walkę o życie z powodu masywnej zakrzepicy! Omówimy główne zagadnienia związane z zakrzepicą u pacjentów chorych na COVID-19.
Od listopada 2019 roku jako pierwsi w Polsce mamy najnowszy laser neoV1940 do leczenia niewydolności żylnej. Ma wiele cech, które definitywnie odróżniają go od innych dostępnych na rynku urządzeń. Główną zaletą jest osiągnięcie najwyższego poziomu bezpieczeństwa pacjenta przy najwyższej skuteczności.
